Theatermaker Nastaran Razawi Khorasani neemt je in Songs for no one mee in de onzichtbare levens van een jongen en een meisje, wonend in de Islamitische dictatuur van Iran. Op basis van telefoongesprekken maakt Nastaran een beeldende solo performance vol duetten, dialogen, gedichten en songs. Met de stemmen van de twee kinderen in de oeroude Perzische taal is Songs for no one een portret van een verborgen samenleving en wordt getoond wat doorgaans onzichtbaar blijft.

Nastaran: “Hoe kan ik mijn podium letterlijk en figuurlijk delen met mensen die daar geen toegang toe hebben? Die vraag vormt mijn onderliggende drive bij dit project. Ik ben me bewust van mijn privileges en voel meer dan ooit de verantwoordelijkheid om me uit te spreken voor zij die dat niet kunnen. Als vluchteling heb ik mijn kindertijd in Iran achtergelaten. In Nederland leef ik in vrijheid, maar identificeer me sterk met de jongste generatie kinderen in Iran nu. Ik wil hun stemmen, die anders niet gehoord worden, laten klinken.”

Wat betekent het om in een dictatuur te moeten leven? Met welke gedachten en hoop houdt de jonge generatie zich staande? Songs for no one gaat over de kwetsbaarheid van vrijheid, over onvrijheid in het dagelijkse leven en over toekomstdromen van vrijheid.